Szezlongi

Według Wielkiego słownika wyrazów obcych, pracy zbiorowej pod redakcją Mirosława Bańko, szezlong to kanapa o długim wąskim siedzeniu z jednym, lub dwoma oparciami, na której można odpoczywać w pozycji półleżącej. Jego pierwowzoru należy szukać przede wszystkim w starożytnych Grecji i Rzymie. Jednak prawdziwą popularnością cieszył się na przełomie XVII i XIX wieku – czyli w czasie rozkwitu stylu rokoko. Najsilniej rozwinął się w dworskiej Francji, a charakteryzował się wyrafinowaną ornamentyką, którą postawiono w kontrze do barokowego monumentalizmu mebli Ludwika XIV.

Tak jak teraz, dużą popularnością cieszyła się chińszczyzna – jednak nie ze względu na niską cenę produkowanych w Państwie Środka tandetnych wyrobów, doceniano raczej kunszt wywodzącej się z tamtego rejonu laki (a właściwie żywicy sumaka lakowego).

Wyniesiony na rokokowej fali popularności krzeseł i foteli szezlong przeszedł jeszcze jedną transformację, zanim przybrał formę, jaką najczęściej możemy obserwować we współczesnych salonach meblowych.
Mowa oczywiście o projekcie z 1928 roku Le Corbusiera, przedstawiciela modernistycznego stylu międzynarodowego. Jak można przypuszczać, na wygląd zaprojektowanego przez niego mebla miała wpływ opracowana dwa lata wcześniej Architektura epoki maszynowej. Dlatego pewnie zarówno jego podstawa, jak i ruchoma leżanka mają odsłoniętą metalową konstrukcję.
Swój renesans przeżywa dziś dzięki malejącej popularności plastikowych mebli wprost z supermarketu. Planując ustawić go we wnętrzu należy jednak pamiętać, że nie może być on skromnie wciśnięty w kąt. W końcu wywodzi się z królewskich dworów i od najlepszych projektantów. Zasługuje zatem na bycie centralnym punktem pomieszczenia.